"Sağlık kurum ve kuruluşlarının imkânları ölçüsünde hastalara dini vecibelerini serbestçe yerine getirebilmeleri için gereken tedbirler alınır. Kurum hizmetlerinde aksamalara sebebiyet verilmemek, başkalarını rahatsız etmemek ve personelce düzenlenip yürütülen tıbbi tedaviye hiç bir şekilde müdahalede bulunulmamak şartı ile hastalara dini telkinde bulunmak ve onları manevi yönden desteklemek üzere talepleri halinde, dini inançlarına uygun olan din görevlisi davet edilir." Dünya Sağlık Örgütü tarafından kabul edilen ve "Evrensel Hasta Hakları" olarak bilinen haklardan da almaktadır. Evrensel İnsan Hakları Beyannamesi de insana, dine inanma ve yaşama hürriyeti tanımaktadır. 1981 yılında Lizbon’da tüm dünya ülkelerinin tabip odalarının tamamına yakının katıldığı toplantıda, Dünya Tabipler Birliği Hasta Hakları Bildirgesi’nin Dini Yardım Hakkı başlıklı 11. maddesinde, hastanın kendi inandığı dine mensup bir din adamının yardımını da içinde olmak üzere ruhi ve ahlaki bir teselli istemeye veya reddetmeye hakkı olduğu ifade edilmiştir. Hastanede yatmak her insan için farklı ve zor bir deneyimdir. Hastane ortamı hasta bireyde güvensizlik ve korku oluşturabilir. Tedavi sürecinin başarılı şekilde tamamlanıp tamamlanmayacağının belirsiz olması onu duygusal açıdan olumsuz etkileyebilir. Bu nedenle hastanede geçirilen zaman diliminde hasta bireylerde korku, kaygı, çaresizlik, aşırı duyarlılık ve depresyon gibi duygu dünyası ile ilgili sorunlar baş gösterebilir (Öz, 2001: 61; Ağılkaya Şahin, 2017: 378). Kişinin bu sorunlarla baş edebilmesi, tedaviye huzurlu ve etkin bir biçimde katılabilmesi ve hastalığın sıkıntılarına katlanabilmesi için ona, inandığı dinin hayata ve insana bakışı çerçevesinde yaklaşılmasına, manevi ve kültürel değerlere önem veren bir hizmetin sunulmasına ihtiyaç vardır.